νομίουρος

νομίουρος, ὁ (Α)

αυτός που φυλάει τη βοσκή, ο φύλακας τής νομής.

[ΕΤΥΜΟΛ. < νομή + -(ι)ουρος < *-ο-ορος (πρβλ. ὅρομαι «επιτηρώ, επιβλέπω», άλλος τ. αρχαϊκού ενεστ. τού ὁρῶ), πιθ. κατά το ἐπί-ουρος].